Ik heb jaren lang gestruggled om normaal te zijn, om vervolgens te ontdekken dat we allemaal normaal zijn. Perfectie bestaat niet of misschien is imperfect wel perfect. En dat is dan ook de drijfveer achter mijn kunst; mijn torso’s voor ‘trots op je lijf’, maar ook mijn schilderijen over mensen met niet-aangeboren hersenletsel. Met mijn kunst wil ik laten zien hoe mooi normaal eigenlijk is.
Lang heb ik dan ook gedacht dat mooi zijn betekende dat ik op een Doutzen Kroes moest lijken of op het mooiste meisje uit de klas, of diegene met een plattere buik dan ik.
Maar de laatste tijd ontdek ik dat mooi zijn iets heel anders is. Het woord mooi heeft een nieuwe betekenis gekregen.
Want is het niet mooi dat ik kan staan en lopen, dansen zelfs – al ziet het er niet uit?
Is het niet mooi dat mijn darmen werken, mijn lever functioneert en er bloed stromen mag?
Is het niet mooi dat ik kan voelen en aanraken, ruiken en zien?
Is het niet mooi dat mijn lichaam blijft proberen, hoe zwaar ze het ook heeft?
Is het niet mooi dat er miljoenen verschillende huidskleuren zijn?
Is het niet mooi dat we allemaal ons eigen verhaal, achtergrond en cultuur hebben en een ander hiermee kunnen verrijken?
En is het niet fantastisch dat de hoeveelheid vet die op mijn buik, borsten en kont zit, niet bepalen of ik wel of niet een mooi persoon ben?
.